نوشتہ کار: درناز رحیم
اکتوبر نا تُو ئنا دوانزدہ دے گدرینگاسس، دا دوانزدہ دے ئٹی زینب مسٹمیکو وار پرنسپل نا دفتر ئٹی سلوک اس و پرنسپل اوڑا چِھڑنگ اس۔ زینب کن اونا لہجہ زار آن ہم خرین اس۔ او زینب ئے پاننگ اس کہ پگہ تینا اُراغان کس ئس دفتر آ ہتیس, اگہ کس بتو تو نی ہم بفیس، اسکول نا پاسوئی ہُپیس، داڑے نا ہچو خواست مروف۔
اونا لمّہ ئے داکان مُست اِرا وار خواہفنگاسس۔ دا دوانزدہ دے ئٹی مسٹمیکو وار اودے اسکول آن کشنگ نا دڑکو تننگاسس، و دا اولیکو وار ہم الو، داکان مُست ہم اودے اِرا وار اِرا جتاؤ اسکول آن کشنگاسس۔ درو تو مُچا دے او کلاس آن پیشن تولوک اس، پرنسپل استاد آتے ترندی ئٹ پاریسس کہ زینب ئے کلاس ئٹی الِپیرے، و زینب ئے ہم سختی ئٹ پاریسس کہ پگہ تینا اُرا غان کس ئے ہتیس کنا دفتر آ ہیت کننگ کن۔ ولے زینب نا اُراغان اینو کس بتوسس۔ پرنسپل ئے دا ہیت آ ہم خار بننگ اس کہ اونا پاننگ آن بیدس ہم زینب نا اُراغان انتئے کس بتنے۔ و اندا سوب آن اینو ہم پرنسپل اودے مُچا دے پیشن سلینگ نا پارے۔ اینو ہم او مُچا دے پیشن سلوک اس۔
وختس زینب اسکول آن اُراغا بس تو مون تہ ٹراؤڑینگاسس، اسہ تو اسکول مُر اس اودے دے آ باسُن آ پند خلوئی تماکہ، و اینو نا دے اسکول اوڑکن اسکول ئس متوسس، اذیت جاہ ئس مسس، ہراڑے اونا بدن آ اخہ اونا روح و ملی آ بےدادی کننگاسس۔
زینب در آن پیہا تو لمّہ بھلا ایڑ تون اوار حاویلی ٹی پُچ سلنگ اس و پیشانی آن تہ خید آک چُرنگ اسر۔ سال تا خواری و دمدری اونا وجود ئٹ جہی مسس، و دا دمدری ئے زینب سُہب شام اونا ویران آ خن تیٹ پاش خناکہ۔ زینب لمّہ ئے خنا تو خنک تہ خڑینک آن پُر مسر۔ غل غل کروکا خن تے ڈھکنگ کن کاٹم ئے شیف کرے و سدھا گیڈ ئٹی پیہا۔ لمّہ ہم اسہ وار مون ئے بڑز کرے اودے ہُرا، ولے لمّہ نا گڑاس پاننگ آن مُست او گیڈ ئنا باء ئے بند کرے۔
گیڈ ئٹی پیہنگ تون اوار اونا خڑینک آک ہار ئنا دیر آن بار کُل بند آتے پرغِسہ کلک آتیٹ وہنگ بناء مسر۔ اسکول ئٹی امر غٹ چُنا تا مونا پرنسپل اونا بے شرفی ئے کرے، اودے کلاس آن کشا، او چُھٹی اسکان کلاس آن پیشن اس، و چُناک اودے امر ہُرارہ، غٹ کلاس آتا چُناک اودے ہرا نظر ئٹ ہُرارہ دادے او تینا زات کن باز بھلو بے شرفی ئس تکننگ اس، چُنا تتون اوار غٹ کلاس آتا استاد آتا خنک ہم اونا وجود آ جلہو کننگ اسر، اودے اندن گمان مننگ اس کہ غٹ اسکول نا چُنا تا و استاد آتا خنک ببُر نا پِت ئنا ڈول اونا وجود ئٹ پُترینگ ءُ۔ اسہ جھٹ ئسے کن تو اونا اُست ئٹ دا ہم بس کہ دا غٹ کور مریر اودے کس خنپ، یا ڈغار باء کے و اود ڈغار ئٹی کھڈ مرے۔
اوڑے او دا غٹ ئے سگا، ولے داسا کوٹی نا کنڈ آ تولوک اُست ئنا ہُب ئٹ ہوغنگ اس۔ خڑینک آتیان اونا کلک آک لخ سودو اسہ وڑ چھُڑاسرُ، اندن گمان مسکہ کہ داسا ایسا اونا اُست کھپ مریک، او وار ئس بوز ءِ ڈغار ئٹ تسکہ وار ئس بُڑز ہُراکہ و تینا وجود نا بارث ئٹ خُدا آن ورندی ہلنگ نا کوشست کریکہ کہ کنا زند ئنا مسخت انت ءِ آخر کنے انتئے دا جہان ئٹ رادہ کریس، کنتو انتئے دُن مننگ ءِ۔ ولے خُدا نا کنڈ آن اونا سوج آتا ورندی تننگ کن کس بتو، نہ ملائک ئس نہ وہی ئس نہ پین۔۔۔ نیم ساعت ئس گدرینگ آن گڈ اونا خڑینک آک ہم بارِسر و لمّہ نا ہم توار مس “زینب بر اِرغ شاغانُٹ گودی ارغ کُن۔” ہوغنگ نا سوب آن زینب نا توار کبین مسس، “ہئو لمّہ جان بَننگ اُٹ۔”
(برجاء۔۔۔)
