نوشتہ کار: درناز رحیم
“نن بے سُہب مرسہ داکان ہِننگ افن، نن سرسُہب مسونن، ننا سرسُہبی دادے کہ نن تینا راج ءِ بش کرینن، ننا سرسہبی دادے کہ لکھ آتا کچ ئٹ بندغ آک بلوچستان ئٹ ننا ودار ءُ، نن بے اومیت مرسہ داکان ہِننگ افن، ننے اومیت ءِ کہ بلوچستان ئٹ دنو دے ئس ہم برو کہ چُنا تا دو ٹی اوفتا باوہ غا تا فوٹوک مروفس بلکن اوفتا باوہ غاک تینٹ اوفتیکن ساڑی مرور، لمّہ غاک تینا چُنا تتون زند گدریفور۔”
دا اسلام آباد آن واپسی آ بس ئنا دروازہ غا سلوک ڈاکٹر ماہ رنگ بلوچ نا گڈیکو لوز آک اسر، و صحافی ئسے نا ہمو سوج ئنا ورندی ٹی اسر ہرا اوڑان سوج کرے کہ نُم بے اومیت واپس ہِننگ اُرے۔ و نن اینو خنِنہ کہ ڈاکٹر ماہ رنگ نا ہیت آک راست اسر۔ ہرا وڑ اوفتے شال ئٹ بخیر کننگا، اونا کاٹم آ راجی راہشونی نا دستار تخنگا، و ہرا وڑ ماہ رنگ تون اوار ایڑ لمّہ غا تا اسہ توار آ بلوچستان نا کنڈ کنڈ آن کاروانک پیشتمِسہ راجی جلسہ ٹی اوار مسر، دا غٹ پاش کریر کہ ننا ایڑ لمّہ غاک، چُناک، کماش آک و ورناک، ہرا لانگ مارچ ئٹ اوار اسر و اسلام آباد نیشنل پریس کلب نا مونا ڈاکٹر ماہ رنگ نا راہشونی ٹی تولوک اسر، بے سُہب متور۔ او ہمو سرسہبی ءِ کھٹار ہرا دیہاڑ ئٹ مُست آن کس ءِ دوئی متوسس۔
اینو او جہان ءِ تینا کلہو ءِ سر کریر کہ بلوچ اسہ زندہ ءُ راج اسے، و زندہ غا راج آک تینا بقاء کن پندھ و خواری کشنگ آن تینے پد توپسہ۔ شست و دو دے آن گڈ کاروان انقلاب وختس تینا سر زمین آ بس تو او جہان ءِ دا کلہو ءِ تس کہ اسلام آباد اخس بد تہذیب اس، او ننا ایڑ لمّہ غا تے امر بخیر کرے، و بلوچ راج اخس تہذیب یافتہ ءِ او تینا ایڑ لمّہ غا تے امر بخیر کرے و اخس شرف تس۔ نہ بیرہ بلوچ بلکن پشون راج ہم دا جہد ئٹ اوفتتون اخس کمک کرے۔
او شار کوفہ غا ہنار اوفتتون تینا بیگواہ غا اُست ئنا بند آتا عکس آک اسر، او واپس بسر اوفتتون ہمو عکس آک تُد اسر۔ عکس، ہرادے نن اسہ بے ساہ ءُ گڑاس تکنہ، ولے اندا عکس اوفتا زند ئنا ہمسفر جوڑ مسنو۔ ننے کُل ءِ یات ءِ کہ وختس اندا ایڑ لمّہ غاک، پیر کماش آک، ورنا و چُناک اسلام اباد ئٹ سر مسر اوفتے لٹ و بےدادی ئٹ بخیر کننگا ولے اندا ہڑ ءَ دُڑ ئٹی ہم او اندا عکس آتا رکھ ءِ تینا ساہ آن زیات المی سرپند مسر۔ ولے نن خنّنہ کہ او ہمو عکس آتتون اوار او راجی بیداری و انقلاب نا کسر ءِ شان تننگ نا روشنائی ءِ ہم ہیسُر۔
شار کوفہ نا پارَو تفوکا یخ ئٹی خاہوت آک سگ و حوصلہ ئٹ اومیت نا پلّو ءِ سوگوی ئٹ توریر، و اومیت نا چراغ ءِ کہنگ الیتور۔ او مہر، سگ، و سیوتی نا اندنو کسہ نوشتہ کریر، ہرا بلوچ دیہاڑ نا پنّو آتیٹ ساندہ کن رکھوک مرور۔ بلوچ زنک ہر دور ئٹ دا کسہ غا تے دیہاڑ نا پنّو آتیٹ خوانو، و دا کسہ غاک اوفتے کن کسر شان تروکو اسہ روشنائی ئس مرور۔
بلوچ زنک مرل نا ہمو کلہو ءِ ہم دیہاڑ نا پنّو آتیٹ خوانو ہرا اودے اسلام آباد آن رسینگا۔ ہمو لمّہ نا کسہ ءِ ہم بلوچ تینا دیہاڑ ئٹ رکھوک تخو ہرا نت شپاد دا تحریک نا بشخ مس، اندا اومیت ئٹ کہ نوا او تینا زند ئنا گڈیکو دے تیٹ تینا جغر نا ٹکر ءِ خنِہ۔ بلوچ زنک بہ زنک ہر اسہ ایڑ لمّہ و باوہ و چُنا تا کسہ غا تے خوانو کہ امر بلوچ سر زمین آن تینا “بیگواہ غا ساہ ئنا بند” آتے پٹنگ کن ہنوکا ایڑ لمّہ غا تے اسلام آباد ئٹ بخیر کننگا، امر کاروان انقلاب دشمن نا چم بازی و سوختئی تون مون تس، امر ریاست نا زوراکی تے جہان نا مونا پاش کرے و امر سر سہب مرسا تینا ڈغار آ بس۔ ہر اسہ کسہ نوشتہ کننگو، و بلوچ پدریچ ہر دور ئٹ دا کسہ غا تے خوانو۔
